Заличавам старите спомени с теб... И се случват нови... Просто реалността надделя над мечтите и красивите спомени. От тях ми остана само незабравимото усещане, че обичана съм била...
Липсва ми онази частица от теб, която ти ми подари... Как се изгуби и кога, но изчезна с онези дни, когато те имах до себе си... Когато не бе лишен от поробени дни... И от мечти, които смело ваеше за нас...
Tолкова си ми нужен...
Появи се с вечерта.
Тя попи от твоята нежност и топлина.
Попи от твоята романтика.
Напои в себе си от този аромат,
от тази светлина...
Толкова свикнах с тях...
Така свикнах с теб...
Нощите ми ухаят на теб...
И на твоята липсва в някои от тях..